Fotografije: Ivana Dukčević

Nepuna 3 kilometra od najlepšeg dela turske obale – Likijskog poluostrva, 7 km od gradića Kaša nalazi se maleno, najudaljenije grčko ostrvo od grčkog kopna – Kastelorico (Kastellorizo, od italij. Kastelrosso – „Crvena tvrđava“). Iako ga i sami Grci često nazivaju njegovim italijanskim imenom (jer je u novijoj istoriji najduže bilo u posedu Italije), na grčkom se ostrvo naziva Megisti, a na turskom Meis. Kućice u beloj i pastelnim bojama nalik minjonima, sa trouglastim krovovima, jedne iznad drugih tiskaju se pretežno na levoj obali brda, u dugačkoj uvali, dok šarene, drvene barke nehajno plutaju podalje turističkih brodova, nadomak doka, po nebesko plavom moru, na blještavo belom suncu.

Foto Ivana Dukčević

Foto Ivana Dukčević

S obzirom da je odavde matična Grčka prilično daleko, najveći broj turista posećuje Kastelorico iz obližnje Turske. Interesantno je da ostrvo nema carinsku službu, pa se izlet iz turskog gradića Kaša zvanično ne smatra ulaskom na teritoriju druge države, tj. Grčke, iako će vam pasoš biti potreban. Ukoliko ste u Kašu barem dva dana, nemojte propustiti da odete na najposećeniji poludnevni izlet u susednu Grčku, za koji se svakodnevno odlučuje veliki broj stranih turista.

Pogled na Kastellorizo iz Kasa u Turskoj, foto Ivana Dukčević

Foto Ivana Dukčević

Vazdušnom linijom, Kastelorico je od Atine udaljeno oko 600 km. Ukupne je površine 9,2 km2, sa populacijom od oko 280 stanovnika i ima redovnu liniju sa atinskom lukom Pirej samo jednom nedeljno (trajekt koji pristaje na gotovo svakom ostrvu uz put, od Atine do Kastelorica plovi oko 24 sata). Do njega možete stići i jednom ili dva puta nedeljno brodom sa ostrva Rodosa (udaljenog oko 130 km).

Kuriozitet ovog ostrva je i to da na njemu uopšte nema pijaće vode. Nešto manje od 300 stanovnika, jednom nedeljno vodom snabdeva veliki trajekt sa cisternom (za narednih 7 dana), koji stiže iz atinske luke Pirej.

Foto Ivana Dukčević

Ostrvo Kastelorico spada u grupu Dodekaneza (Dodecanese – Δωδεκάνησα) – 12 većih grčkih ostrva („dvanaest ostrva“, na grčkom „dodeka nisi“) i oko 150 manjih, smeštenih tik uz tursku obalu, čiji su stanovnici nekada bili lovci na sunđere. Arhitektura ostrvskih kuća veoma je zanimljiva i drugačija od onih klasičnih, belih, kikladskih.

Foto Ivana Dukčević

Foto Ivana Dukčević

Godine 1991. ostrvo Kastelorico je širom sveta postalo poznato kada je u jedinom mestu koje na ostrvu postoji, u njegovom predivnom dubokom zalivu snimljen “Mediterraneo”. Naredne godine, simpatičan italijanski film reditelja Gabriele Salvatoresa, u Los Anđelesu na dodeli Oskara dobio je nagradu za najbolji film van engleskog govornog područja. Prepun predivnih, pomešanih emocija, film ne samo da opisuje sredozemne narode i sličnosti njihovih mentaliteta (“Mia faca, mia rasa!”), već i na veoma topao i neposredan način otkriva čari samog Mediterana. Tokom letnjih meseci, ostrvce je poprište velikog broja stranih turista koji ovde svakodnevno dolaze na jednodnevni izlet brodom iz Turske, većina njih u potrazi za magičnim mestima na kojima je film „Mediterraneo“ sniman.

Foto Ivana Dukčević

U jugoistočnom delu gradića, na brdu u senci drveća, nalazi se trg sa kafanom i tri crkve. Najmanja i najstarija od njih bila je deo scenografije za film, kao i obližnja kafana „Kod Marije“. U unutrašnjem delu kafane, sredovečna Marija na zidovima čuva originalne fotografije sa snimanja i ponosno priča o ocu koji je pre nepunih 25 godina, tokom snimanja bio desna ruka jednom od glavnih glumaca.

Dok se u istočnom delu mesta, na rtu nalazi tvrđava i u njoj mali muzej  istorije Kastelorica, u donjem delu, u polukružnoj luci smešteni su slikoviti restorani i kafanice koje nikako nemojte propustiti.

Foto Ivana Dukčević

Ivana Dukčević