autori: Fernanda Canales, arquitectura 911sc
lokacija: Coyoacan, Meksiko
umetnička saradnja: Paloma Torres
pejzaž: Hugo Sanchez, Tonatiuh Martinez
površina: 1 500 m²
godinea realizacije: 2013.
fotografije: Sandra Pereznieto, Jaime Navarro

Ovaj projekat je adaptacija postojeće kuće, građevine iz perioda sa početka dvadesetog veka, koja je transformisana u kulturni centar u ulici Fernandez Leal, u gradu Coyoacan. Potreba da se zatečeno očuva, dovela je do odluke da će projektom biti naglašene nove namene, a da se to izvede uz uvažavanje originalne školjke. Stoga se projekat sastoji od nekoliko elemenata koji definišu izvršenu intervenciju: prvi deo označava ulaznu partiju, kao neka vrsta okvira, rama, koji povezuje ulicu sa zgradom i naglašava postojeće zdanje; drugi deo čini serija baštica i dvorišta, koji uokviruju projekat ulazeći delom u gabarit; a konačno, treći deo je volumen u začelju parcele, razvijen u tri etaže, koji sadrži višenamensku prostoriju, magacine, a na nivou terena – parking. Svaki od ovih delova označava različite putanje kretanja kroz objekat i nekako uvezuje sve delove projekta u celinu.

Prvi od navedenih elemenata, onaj koji se proteže sa uličnog trotoara identičnim popločavanjem, uramljuje kuću koja je već postojala, a ujedno i naglašava centralni ulazni trem, usmeravajući kretanje ka dvoetažnoj biblioteci sa perforiranim krovom kroz koji prodire prirodna svetlost. Staro zdanje zauzima centralno mesto, namenjeno biblioteci, vidljivo je sa ulice, kao veliki javni prostor. Merdevinama koje sliče originalnim, posetilac se uspinje na viši sprat bibilioteke.

Sva tri volumena međusobno su povezana na prvoj etaži, bibliotekom, sa tim merdevinama koje vode sa dna zadnjeg dela parcele, pružajući vezu sa parkingom. Iste te stepenice vode i do terase na krovnoj ploči. Zahvaljujući prolazu koji se nalazi u čitaonici, ceo projakat je povezan sa novim volumenom u začelju. Ta veza između dva geometrijska tela građena je sekvencama punog i praznog, pri čemu su dvorište i elevator tretirani kao providna kutija, postavljena u centru spoja. Ovo dvorištance, mala kafeterija, čini sagledavim “most” između uličnog i zadnjeg dela.

Čitav projekat je posmatran i osmišljavan kao deo odvojen od postojećeg zdanja i dopušta da se u bilo koje vreme intervencija preokrene u suprotnom smeru – ukoliko je neophodno. Primenom materijala poput vulkanskog kamena na spoljnim ravnima, kao i drvetom karipskog oraha (tzalam wood) i sivim granitom u enterijeru, dobija se integracija čitavog kompleksa. Prostorije velike visine u originalnom zdanju korišćene su i za vizuelno ujednačavanje sa novim delom koji se nalazi iza, a servisnog je tipa.

Potom, i one baštice postaju mnogo relevantnije kao integralni deo prilaznog trga i kao prateći zeleni pojas dužinom zatečenog volumena, kao da su ubačene na svaki spoj starog sa novim. Njih je dizajnirao Tonatiuh za ofis Hugo Sančeza i Martineza Entorno, tako što je integrisao vegetaciju sa projektom. Novoizgrađeni deo uključuje postojeće drveće kao ključni element, što je zahtevalo uspostavljanje hijerarhije, a upotpunjeno je sa nekolicinom vodenih senzacija i dva velika zelena zida – jedan je okrenut susedu, a drugi je dvorišni i artikuliše novi sa postojećim volumenom.